Io reguarda mi visage in le speculo, e io vide le de mi patre, le que ille habeva quando io era un infante. E io non pote impedir me de pensar que, ben tosto, io habera le visage que ille ha hodie, in su vetulessa. E un question veni a mi mente: que habe io facite de mi vita? Ubi ha vadite mi juventute? Illo non me pare tanto longe, e tamen inaccessibile, durante que mi proprie vetulessa es tanto proxime. Io pote audir mi ultime momento dicer a mi aure: “io veni...”

Io reguarda mi manos, e io vide super mi pelle parve maculas brun, de ille sorta que nos appella “maculas de vetulessa”. Jam? Io ha solo trenta-quatro annos, e io es super le declivitate descendente de mi existentia. Quando era io al culmine? Alicun annos retro, io me considerava ancora aliquanto adolescente, expectante toto del vita, hodie io debe memorar lo que occurreva, sin saper como ni quando illo occurreva.

Io reguarda mi filio crescer. Ille nasceva heri — no, quatro annos retro. Un die post le altere ha facite annos que io non videva passar. Io sape jam que, in alicun annos, ille habera le visage de su patre, le visage que io habeva quando ille era un infante.

Ben. Isto es mi blog. Ben, ben, ben.
Multo ben. Benissimo.

...

Qui vole comenciar? Nemo?
Ha il alicuno? Hallo?
Ah, guai! Io crede que io debe apprender sol le natar.
Ante necar me?

...

Ben. Alora io comencia. Ben, ben, ben.
Multo ben. Benissimo!



Io debe confessar que io ha rarmente habite le occasion de scriber alique sin un expresse projecto de scriptura. Como poterea io haber un tal hic? Sin direction ubi vader, io time esser enoiose e perder me. Sed le cosas venira progressivemente, die post die.

Scriber mi proprie jornal, sia per medio de un blog, sia per un medio plus traditional, es un vetule invidia mie. Lo que me ha impedite un longe tempore es le parve interesse que le factos de mi vita pote haber pro lectores... Sed le plus importante non es lo que nos experi, sed como nos lo experi. Non le factos, sed le reguardo que nos ha super illos. Non le materia prime del realitate per ipse, sed le senso que nos da a illo. Nonne?

Ergo, io vole hic divider con mi lectores eventual mi pensatas, reflexiones, impressiones, grave o leve, importante o futile, obsedente o ephemere, que transversa mi mente o lassa lor profunde sulco in mi anima. Inter altere subjectos, io pote mentionar politica, vita social, actualitate, informatica, philosophia, religion... sin oblidar interlingua! Sed io vole scriber un blog in interlingua, non re interlingua.

Naturalmente, iste lista non es definitive, e evolvera... Io me da nulle objectivo, nulle obligation, ni re le contento, ni re le rhythmo de publication del billetes. Forsan iste billet remanera unic; forsan io scribera quotidianmente. Qui sape? Io, non. Un cosa es certe, totevia: le dialogo incoragia le scriptor e le nutri, durante que le monologo le exhauri. Alora, car lectores, commenta, reage, suggere, critica...

In omne caso, scriber e presentar su travalio al alteres es exponer se, illo include un parte de risco. Quanto plus personal es le subjecto del scriber, tanto plus grande es le risco. Le traductiones que io propone in iste sito, per exemplo, concerne solo mi maestria de nostre si belle lingua, non mi capacitates de crear o de exprimer mi personalitate. Un jornal es alique multo plus intime.



Ben. Io ha comenciate. Ben, ben, ben.
Io crede que io debera continuar.
Multo ben. Benissimo!