Le Bella Dormiente in le Bosco.

Grimm

Traducite per Loeiz

Il habeva olim un rege e un regina qui soleva dicer cata die: “Ah, si solo nos poteva haber un infante!” e nunquam illo eveniva. Tamen, un die que le regina era in le banio, un rana exiva ex le aqua, veniva super le terra, e la diceva: “Tu desiderio essera satisfacite, ante un anno tu parturira un filia.” Lo que le rana habeva dicite eveniva, e le regina habeva un filia tanto bellette que le rege non poteva continer su gaudio e faceva un grande festa. Ille invitava non solo su parentela, amicos, e cognoscentias, sed etiam le obstetrices, a fin que illas era propitie e favorabile a su infante. Il habeva dece-tres in tote le regno, sed proque ille possedeva solo dece-duo plattos de auro in que facer las eder, una ex illas debeva remaner a domo. Le festa era fastose, e quando illo era finite, le obstetrices faceva al infante lor donos meraviliose: le una la dava le virtute, le altere le beltate, le tertie le ricchessa, e toto que pote esser desiderate in iste mundo. Dece-un ex illas habeva pronunciate lor sortilegios quando le dece-tertie entrava subito. Illa voleva vengiar se de non haber essite invitate, e sin ulle salute ni ulle reguardo pro alicuno, illa critava a alte voce: “In su dece-quinte anno, le princessa se piccara con un fuso e morira.” Sin dicer un parola de plus, illa se retorqueva e quitava le sala. Omnes era espaventate, tunc le dece-secunde, qui debeva ancora facer un voto, avantiava se, e post que illa non poteva annullar le mal sorte, sed solo attenuar lo, illa diceva: “Le princessa non cadera in le morte, sed in un profunde somno de cento annos.”

Le rege, qui desiderava salveguardar su infante del infortuna, faceva publicar le ordine de incinerar le fusos de tote le regno. Totevia, le donos del obstetrices se compliva, nam le pueretta era tanto belle, modeste, amabile, e intelligente, que omnes qui la videva non poteva impedir se de amar la. Tamen, il adveniva, le die mesmo de su dece-cinque annos, que le rege e le regina se absentava e que le pueretta remaneva sol in le castello. Tunc illa se promenava ubique, visitava le salas e le cameras secundo su grado, e arrivava finalmente ante un vetule donjon. Illa ascendeva le scala stricte in spiral, e stava ante un parve porta. Il habeva un clave ferruginose in le serratura, e como illo tornava, le porta se aperiva, e illac, in un parve camera, un vetule femina sedeva, qui filava activemente su lino con su fuso. “Bon die, parve matre, diceva le filia del rege, que face tu? — Io fila, diceva le vetula nutante su capite. — Que es iste cosa que salta con tante gaudio?” diceva le puera. Illa prendeva le fuso e voleva etiam filar. Sed illa lo habeva a pena tangite que le sortilegio se compliva e que illa piccava su digito.

Al momento que illa sentiva le punctura, illa cadeva super le lecto que era hic, e remaneva in un profunde somno. E ille somno se propagava a tote le castello. Le rege e le regina, qui reveniva justo e entrava in le sala, se addormiva con lor suite integre. Tunc le cavallos se addormiva etiam in le stabulo, le canes in le corte, le pipiones super le tecto, le muscas super le muro, le foco ipse, que ardeva in le focar, se taceva e se addormiva, le rostito cessava cocer, e le cocinero, qui se apprestava a tirar le capillos del apprentisse proque ille habeva facite un error, le laxava e se addormiva. E le vento cadeva, e in le arbores, ante le castello, nulle parvissime folio se moveva.

Tamen, circa le castello, un haga de acanthas germinava, que cresceva anno post anno e circumfereva finalmente tote le castello e se elevava plus alto que illo, de maniera que on poteva vider nihil ex illo, non mesmo le monstravento super le tecto. Durante isto, le legenda del Bella Dormiente in le Bosco se diffundeva in le pais, nam on nominava assi le princessa, de maniera que de tempore in tempore veniva filios de reges qui probava penetrar in le castello trans le haga. Sed illes non succedeva, nam le acanthas les teneva assi fortemente como si illos habeva manos, e le juvenes remaneva hic prendite sin poter liberar se, e moriva in un morte lamentabile. Post longe, longissime annos, un prince veniva in le pais e audiva un vetulo narrar que post le haga de acanthas era un castello ubi un princessa de meraviliose beltate, nominate le Bella Dormiente in le Bosco, dormiva depost jam cento annos, e que con illa dormiva le rege, le regina, e tote le corte. Ille sapeva etiam per su granpatre que multe filios de reges habeva jam venite pro probar transir le haga, sed que illes habeva remanite suspendite a illo, e habeva morite in un triste maniera. Tunc le juvene viro diceva: “Io non time, io vole ir illac e vider le Bella Dormiente in le Bosco.” Le bon vetulo se effortiava de dissuader le, sed ille voleva audir nihil.

Tamen, le cento annos habeva justo passate e le die habeva venite, durante le qual le Bella debeva eveliar se. E quando le prince se approximava al haga de acanthas, ille trovava solo belle e grande flores que se separava, le lassava passar sin damno, e se reuniva in un haga post ille. In le corte del castello, le cavallos e le canes de veneria lentiginose jaceva e dormiva, le pipiones ponite super le tecto habeva celate lor parve capite sub lor ala. E quando ille entrava in le domo, le muscas dormiva super le muros, in le cocina le cocinero teneva ancora le capillos del apprentisse, e le servitrice sedeva ancora ante le gallina que illa se apprestava a plumar, e in le grande sala, ille videva tote le corte jacente e dormiente, e in alto, le rege e le regina jacente juxta le throno. Tunc ille continuava, e toto era tanto silente que ille poteva audir se respirar, e finalmente ille arrivava in le donjon e aperiva le porta del parve camera ubi le Bella dormiva. Illa era ibi, tanto bellette que ille non poteva impedir se de reguardar la, e ille se inclinava pro basiar la. Ille la habeva a pena tangite per su basio que le Bella Dormiente in le Bosco aperiva su oculos, se eveliava, e le reguardava con un expression amabilissime. Tunc illes descendeva insimul, e le rege se eveliava con le regina e tote le corte, e illes se reguardava aperiente grande lor oculos. E in le corte le cavallos se levava e se succuteva, le canes de veneria se levava e moveva lor cauda, le pipiones super le tecto faceva sortir lor capite ab lor ala e prendeva lor volo verso le agros. Le muscas continuava ambular super le muros, le foco in le cocina se reaccendeva, flammava, e faceva cocer le repasto. Le rostito continuava cocer, e le cocinero dava al apprentisse un colpo de palma que le faceva critar, e le servitrice finiva plumar le pullo. Tunc le nuptias del prince con le Bella era celebrate con pompa, e illes viveva felice usque le fin de lor dies.