Le septe corvos.

Grimm

Traducite per Loeiz

Un viro habeva septe filios, e nulle filia, ben que ille lo desiderava multo; finalmente su uxor le dava nove sperantias, e quando le infante nasceva, era un filia. Le gaudio era grande, sed le infante era debile e parve, e a causa de su debilitate illa debeva esser baptisate. Le patre inviava un puero prender presto aqua lustral in le fontana: le sex alteres le sequeva, e proque cata uno voleva haurir primo, illes faceva cader le urceo in le puteo. Tunc illes stava ibi, non sapiente lo que illes debeva facer, e nullo osava retornar a domo. Post que illes non reveniva, le patre se impatientava e diceva: “Certo, illes ha oblidate revenir pro jocar, iste pueros impie.” Ille timeva que le pueretta moriva sin baptismo, e in su ira ille critava: “Io volerea que illes sia cambiate in corvos.” Ille habeva a pena finite dicer iste parolas que ille audiva un battimento de alas in le aere supra su capite. Ille levava su oculos e videva septe corvos assi nigre como carbon, volante hic e ibi.

Le parentes non poteva annullar le sortilegio, sed, ben que illes era triste de haber perdite lor septe filios, illes se consolava un pauc con lor car filietta, qui reprendeva tosto fortias e se imbelliva die post die. Illa ignorava un longe tempore que illa habeva habite fratres, nam su parentes non parlava de illes, usque le die que illa audiva per hasardo gentes dicer que le pueretta era certo belle, sed que in realitate illa era responsabile del infortuna de su septe fratres. Illa era affligite per isto, e illa iva a su patre e su matre, e illa les demandava an era ver que illa habeva habite fratres, e lo que occurreva. Le parentes non poteva plus guardar le secreto, sed illes diceva que era un decision del celo, e que su nascentia habeva essite le opportunitate innocente de illo. Sed le pueretta resentiva cata die remorso e credeva que illa debeva delivrar su fratres. Illa habeva nulle reposo usque illa partiva secretemente pro retrovar lor tracia alicubi e delivrar les, quecunque sia le precio. Illa prendeva con se solo un parve anello in memoria de su parentes, un pecia de pan pro le fame, un parve urceo de aqua pro le sete, e un parve chaise pro le fatiga.

E illa iva semper directo ante se, longe, longe, usque le extremitate del mundo. Tunc illa arrivava al sol, sed illo era nimis calide e terribile, e illo edeva le infantes. Illa fugiva presto e curreva usque le luna, sed illo era nimis frigide e illo era etiam cruel e maligne, e quando illo appercipeva le puera illo diceva: “Io olface le carne human.” Tunc illa partiva celero e arrivava apud le stellas, que era amabile e bon pro illa, e cata un sedeva separatemente super un parve chaise. Tamen le stella del matino se levava, la dava un ossiculo, e la diceva: “Sin iste ossiculo, tu non potera aperir le montania de vitro, e in le montania de vitro sta tu fratres.”

Le pueretta prendeva le ossiculo, lo inveloppava meticulosemente in un panno de lino, e continuava su cammino, de maniera que illa arrivava al montania de glacie. Le porta era serrate e illa voleva prender le ossiculo ab le panno de lino; sed quando illa lo aperiva, illa videva que illo era vacue e que illa habeva perdite le presente del bon stellas. Que facer nunc? Illa voleva salvar su fratres e illa non habeva plus le clave del montania de glacie. Le bon soror prendeva un cultello, secava un parve digito sue, lo mitteva in le serratura, e succedeva a aperir lo. Quando illa entrava, un nano veniva verso illa e la diceva: “Mi infante, que cerca tu? — Io cerca mi fratres, le septe corvos”, diceva illa. Le nano respondeva: “Le seniores Corvos non es a domo, sed si vos vole attender lor retorno, entra.” Postea le nano apportava le repasto del corvos super septe parve plattos e in septe parve bicarios, e le soror junior edeva un micca in cata bicario; sed in le ultime, illa faceva cader le parve anello que illa habeva prendite con se.

Subito se audiva in le aere battimentos de alas e critos; le nano diceva tunc: “Le seniores Corvos reveni.” Tunc illes veniva, voleva biber e eder, e cercava lor parve plattos e lor parve bicarios. Postea illes exclamava, le un post le altere: “Qui edeva in mi parve platto? Qui bibeva in mi parve bicario? Era un ore human.” Dum le septime bibeva in su bicario, le anello cadeva ex illo. Tunc ille lo reguardava, e vidente que era le anello de su patre e matre, ille diceva: “Que Deo vole que es nostre soror junior, tunc nos esserea delivrate.” Quando le pueretta, qui ascoltava detra le porta, audiva iste desiderio, illa se monstrava e omne corvos reprendeva lor apparentia human. E illes se basiava e se faceva multe caressas, e retornava a domo con gaudio.